The role of explicit stance attribution in crisis communication

Abstract

Pomimo tego, że jako dziedzina naukowa Komunikacja Kryzysowa (KK) istnieje już od połowy lat 80 ubiegłego wieku, jak dotąd nie cieszy się ona zbyt dużym zainteresowaniem naukowym w kręgach językoznawców. W szerokim pojęciu, komunikacja kryzysowa to zbieranie, przetwarzanie i rozpowszechnianie informacji potrzebnych do tego, aby stawić czoła sytuacji kryzysowej (Coombs 2010). Jedną z podstawowych faz w komunikacji kryzysowej jest faza reakcji (crisis response phase). Do niedawna badania naukowe dotyczące tej fazy komunikacji kryzysowej koncentrowały się wokół tego, jak osłonić organizację w kryzysie, bądź jak zredukować szkody jakie już się dokonały za sprawą tegoż kryzysu (Fediuk et al. 2010). Ostatnio, wraz z rosnącym uznaniem komunikacji kryzysowej jako rodzaju komunikacji perswazyjnej, pojawiło się nowe podejście, które ma na celu nakłonić naukowców do zmiany postrzegania kryzysu. Kryzys jest tu widziany nie przez pryzmat organizacji bezpośrednio zaangażowanej, ale pod kątem wpływu jaki wywiera na inne strony w jakikolwiek sposób nim poszkodowane. Taka zmiana w postrzeganiu sytuacji kryzysowej umożliwia zrozumienie oddziaływania komunikatów kryzysowych na ich odbiór przez strony dotknięte kryzysem i zachowania tychże stron. Wydaje się, że badania w ramach szeroko pojętego języka wartościującego (Thompson & Hunston 2000) mogą umożliwić wgląd w to jak mówcy manipulują zasobami języka w celach perswazji. Dlatego też, poniższy artykuł ma na celu zbadanie tego jak jednoznaczne przypisywanie postawy (w wybranych gramatycznych znacznikach postawy) (Biber et al. 1999) używane jest przez mówców wygłaszających komunikaty kryzysowe w celu zmiany postrzegania kryzysu przez strony pokrzywdzone. Analiza dotyczy oświadczeń wydanych w 2011 roku, w związku ze skandalem podsłuchowym w the News of the World, przez kluczowe osoby ze świata mediów, polityki i policji.