| dc.description.abstract | Wieloletnie doświadczenia w pracy z dziećmi niesłyszącymi pozwoliły mi dostrzec wiele niepokojących zjawisk wynikających ze sposobu organizacji szkolnictwa specjalnego oraz terapii językowej tej grupy społeczeństwa. Przez wiele lat funkcjonowało dużo niewłaściwych praktyk, utrwalone zostały niepożądane stereotypy. Powstała fikcja szkolna, która nie pozwala na prawidłowe kształcenie niesłyszących. Do najbardziej niepokojących zjawisk należą: brak możliwości korzystania przez uczniów z przygotowanych dla nich podręczników oraz myślenie (cechujące również nauczycieli], że jeśli dzieci nie rozumieją tego, co zostało podczas lekcji powiedziane, mogą uzupełnić informacje, czytając teksty z książek lub notatki sporządzane w zeszytach. Obserwacja rzeczywistości szkolnej dała podstawy do zrozumienia, jak mała jest u osób niesłyszących świadomość trudności systemowych, ich niskich kompetencji językowych i komunikacyjnych. Poziom językowy nie pozwala im sprawnie komunikować się; jest niewystarczający, aby rozumieć wypowiedzi zarówno ustne, jak i pisemne. Wszystkie te zagadnienia skłoniły mnie do przeprowadzenia badań mających na celu sprawdzenie, jak dzieci niesłyszące rozumieją teksty zawarte w przeznaczonych dla nich podręcznikach, teoretycznie dostosowanych do potrzeb szkolnictwa specjalnego (czyli uwzględniających specyficzne potrzeby i uwarunkowania rozwojowe osób z uszkodzonym słuchem]. Postawiłam również pytanie o przyczynę braku możliwości korzystania z tekstów pisanych przez dzieci niesłyszące (tak ważnych dla niesłyszących ze względu na stosowany kod wizualny, odbierany niezaburzonym zmysłem].
Realizując ten plan, przedstawiam wyniki badań własnych dotyczących poziomu rozumienia treści zawartych w podręcznikach do historii. Aby odpowiedzieć na pytanie, dlaczego niesłyszący nie mogą korzystać z książek, zbadałam poziom kompetencji systemowej; wyniki tych badań pokazują, jakim językiem posługują się uczniowie.
Wyniki przeprowadzonych eksperymentów prezentowane są w następnych rozdziałach. Mam nadzieję, że wnioski płynące z przeprowadzonych badań posłużą osobom odpowiedzialnym za sposób i zakres kształcenia dzieci z wadami słuchu do przeformułowania programów, wprowadzenia nowych metod nauczania oraz napisania odpowiednich podręczników, będących źródłem wiedzy i narzędziem samokształcenia. | pl_PL |
